27 styczeń – Lou Moon, czyli raj z WiFi

Po śniadaniu ruszamy pośpiesznie do miasteczka, do szpitala na badanie na malarię. Bez problemu znajdujemy naszego lab-mana, który nakłuwa sterylną mini igiełką kciuk i pobiera tylko kroplę krwi. Zostawiamy mu nasze strzykawki i igły, które mieliśmy przygotowane w tym celu. Pewnie się komuś przydadzą. Podobno to wystarcza, żeby pod mikroskopem zobaczyć czy pasożyt jest obecny czy nie. Na wynik musimy czekać około godziny, więc umawiamy się na popołudnie w naszym barze, gdzie i tak będziemy na obiad. Wracamy do hotelu spakować graty, piję jeszcze Guldera na plaży (Ala wzięła świeży sok z ananasa, ale nie dość, że był już lekko sfermentowany, to na dodatek przesiąkł zapachem lodówki. Dramat panie! Zawsze mówię, że piwo jest najbezpieczniejsze, aczkolwiek tutaj też kilka razy Gulder miał podejrzany smak, a butelka nie była pełna). Wymeldowujemy się i jedziemy do Lou Moon, czyli raju na ziemi, a jak się później okaże, nawet z internetem bezprzewodowym. Timo, menedżer z Holandii wita nas w barze. Wprowadzamy się do naszego burżujskiego domku z klimatyzacją i po rozpakowaniu zażywamy kąpieli morsko-słonecznych. Okazuje się, że jesteśmy jedynymi gośćmi. No nieźle. Nawet nie marzyliśmy o takich luksusach. Na 15 jesteśmy umówieni na obiad, zostanie podane nasze wyczekiwane fufu. Jedziemy więc do miasteczka (pieszo tym razem sobie podarujemy, bo to 6km w jedną stronę po laterycie, gdzie każdy przejazd samochodu to kolejna warstwa pomarańczowego kurzu). Na niesamowicie malowniczej drodze do miasta robimy trochę zdjęć. Właściciel restauracji (oczywiście z restauracją w naszym europejskim mniemaniu ma to niewiele wspólnego, ale że je się tu posiłki, to tak ją nazywają. Sanepid miał by tutaj niezłą zabawę!) podaje fufu z sosem i rybą. Fufu ma rzeczywiście konsystencję naszych klusek śląskich, tylko jeszcze bardziej się ciągnie (jak to się u nos godo gumin klyjzy). W smaku – troszeczkę czuć banany, ale bardzo delikatnie, poza tym – jak nasze kluski. Z sosikiem i rybką całkiem smaczne. Mieliśmy w planie zjeść wieczorem homara (wiem, cuchnie burżujstwem) w hotelu, ale po tak sowitym obiedzie nie damy już chyba rady. Gulder leje się sowicie – oczywiście tylko w moim kierunku, nie udało się Ali (właściwie na szczęście) przekabacić na polubienie piwa. W pewnym momencie zauważam, że zapala się żarówka w barze. Zaczynam się wydzierać na cały lokal, they bring light now!!! Wszyscy się cieszą, ludzie zaczynają tańczyć na ulicy, a ja też podryguję w barze. Prąd po dwóch tygodniach. Czy to nie luksus?! Właściciel odpala muzykę, dajemy mu kasetę Lady Pank i Queen, ale niestety cywilizacja tutaj przyspieszyła i mają tylko CD. Kasetę wziął do domu, bo tam ma magnetofon. Jeszcze mamy ich trochę do rozprowadzenia, a każdą już chyba po 10 razy przesłuchaliśmy. Wybór jest średni, poza wspomnianym Lady Pankiem jest Perfekt, Queen, Lombard, Tlove, Ramones, Dead Kennedys, Wzgórze YaPa3 i jakiś House of Pain się zaplątał. Nasza chińska mp4, działa mniej więcej jak poczta nigeryjska. Fizycznie jest, ale praktycznie, to ciężko z niej coś odtworzyć (poczta nigeryjska też jest, ale żeby jeszcze się jej udało jakieś listy dostarczyć to już by był cud).
W każdym razie wracamy do naszej restauracji. Tutaj nie można sobie pozwolić na zbędne ględzenie, bo Gulder po 15 minutach jest ciepły jak ślonski żurek. A wiecie, że ja lubię sobie pogadać przy pierwszych kilku piwkach. Dopiero jak pompa zaciągnie od 5 browarka, to przejmuję żółtą koszulkę lidera. Na jutro zamawiamy fufu z sosem z orzeszków ziemnych oraz mięsem (będzie albo koza albo bushmeat, pod którą to nazwą kryje się .... specjalna odmiana szczura żyjącego w buszu). W końcu przychodzi nasz lab-man i obwieszcza, że wynik negatywny. Czyli na razie udało się uchować przed malarią. Mamy nadzieję, że tak będzie dalej. Aczkolwiek to jeszcze nic nie znaczy, bo malaria może się dwa tygodnie w organizmie rozwijać niezauważona, a wczoraj był nalot tych wrednych owadów i nasze nogi wyglądają nieciekawie. Moje trochę lepiej, ale to pewnie zapach Guldera i spoconego chłopa je odstrasza bardziej niż jakieś chemikalia. W świetnych humorach wracamy do naszego resortu. Tutaj jeszcze kilka piwek i włączamy kompa. Timo, pyta się czy mamy net. Stwierdzamy, że nie, więc daje nam hasło do bezprzewodowej sieci. Tak więc uploadujemy Wam wieści i zdjęcia. Miłego czytania.....