1 luty – Niedziela w Akrze

Rano nie spieszymy się z opuszczeniem Cape Coast, bo przed nami tylko 140km drogi. Trasa w bardzo dobrym stanie, a jak powiedział nam Tim, Japończycy ją wybudowali, częściowo jako pomoc międzynarodową, a częściowo jako pożyczkę dla Ghany, która podobno jak większość pożyczek – zostanie potem anulowana. Kupujemy u przydrożnych sprzedawczyń ananasy, na które jest teraz dobry sezon. Są bardzo słodkie i soczyste, więc można się nimi zajadać godzinami.
Do Akry wjeżdżamy bezproblemowo, jest na szczęście niedziela i nie ma zbyt dużego ruchu na ulicach. Za każdym razem przy wjeździe do dużego miasta jesteśmy trochę nerwowi, bo poruszanie się po wąskich uliczkach, pełnych samochodów i ludzi nie jest łatwe, a jeszcze trzeba znaleźć jakieś lokum i zorientować się w planie miasta. Dzięki temu, że jest niedziela, od razu namierzamy nasz wybrany hotelik. Okazuje się całkiem przyjemny i ma nawet parking na placyku. Zaczynamy nosić rzeczy do pokoju, gdy Filip spostrzega, że opona, którą wczoraj naprawialiśmy znów jest bez powietrza. Jeszcze nie całkowicie, ale mocno się spłaszczyła. Czyli wczorajsza naprawa coś nie do końca chłopcom wyszła. Zmieniamy koło, zostawiając sobie wizytę u wulkanizatora na poniedziałek. Włóczymy się trochę po mieście, które nie jest zbyt interesujące. Ale za to ma szerokie drogi, dość dużo chodników, trochę wysokich budynków. Oczywiście my zapuszczamy się w dzielnicę bez chodników, z wąskimi drogami, otwartymi ściekami i chatkami pokrytymi blachą. W takich miejscach jest więcej do oglądania. Niedaleko rozciąga się plaża, na którą próbujemy się dostać. Niestety, sterty śmieci odwodzą nas od tego zamiaru. Nie dość, że dojście do plaży to jedno wielkie wysypisko, to sama plaża też z plażą ma niewiele wspólnego, a na pewno już po takim rajskim miejscu jak plaża w Axim. Wycofujemy się i dalej krążymy po bardzo lokalnych miejscach. Kiedyś taki Afrykańczyk zjadł banana, skórkę rzucał na ziemię, ona się rozkładała i wszystko było pięknie. Niestety Afryka też się rozwija, ale w ten najgorszy z możliwych sposobów. Tutaj nikt kompletnie nie dba o środowisko, wszystko jest pakowane w czarne reklamówki lub plastykowe woreczki, które tak samo jak kiedyś skórka z owoca, również trafiają na ziemię. Wszyscy niestety wiemy jak długi jest proces rozkładania się polietylenu. Te woreczki przeżyją tego które je zostawił i pewnie jeszcze kilka pokoleń. Afryka tonie w śmieciach. Smród z niedrożnych rynsztoków unosi się wszędzie. Z plastykowych odpadów można by pewnie ułożyć górę większą od Mt Everestu. Dla mnie osobiście to jest dramat (Damina, mam nadzieję, że w robocie dalej gonisz ludzi aby zgniatali plastykowe butelki i używali tylko jednego ręcznika papierowego). Co gorsza Afryka się rozwija (pomału ale jednak), szklane butelki są wypychane przez plastykowe, coraz rzadziej używają naturalnych surowców do pakowania. Z takim negatywnym postępem za kilkadziesiąt lat Afryka będzie jednym wielkim wysypiskiem śmieci. Na dodatek rozmnażają się jak wściekli i zaczynają zjadać dzikie zwierzęta. Na Canopy Walk było muzeum poświęcone zwierzętom, które zniknęły z terenu Ghany właśnie przez kłusownictwo. Człowiek jest największym zagrożeniem dla tej planety, a nieświadomy człowiek, to już jest tragedia. Biali zamiast wysyłać jakieś durne podarki do Afryki, to powinni pomóc w budowie spalarni śmieci. Dało by to znacznie lepszy efekt. Masa ludzi miałaby pracę przy budowie, później przy obsłudze i zbieraniu śmieci. No, ale oczywiście Afryką nikt się nie przejmuje dopóki ona kisi się we własnym sosie. Niestety przyjdzie pewnie taki moment, że światowe organizacje będą biły na alarm, ale to może być niestety już za późno.
Dobra koniec moralizatorskich tekstów i wracamy do niedzieli. Próbujemy po raz pierwszy tutejszych lodów. Dobry wynalazek – jako że w takim upale lody się od razu roztapiają, lody na patyku czy w waflu nie są tutaj powszechnie sprzedawane. Te najpopularniejsze są w plastikowym opakowaniu, z którego odgryza się rożek i wysysa zawartość. Więc nie ma znaczenia, czy lód jest już roztopiony czy nie – nie kapie na ręce. Niestety „podłącza” się do nas nachalny, podobno psychicznie niezrównoważony (aczkolwiek tego nie jestem pewien, bo sprytny był) żebrak, który przy zakupie lodów tak nam się naprzykrzał, że wymusił kilka rzeczy od sprzedawcy. Później idzie za nami krok w krok, nawet czeka w barze gdzie zatrzymaliśmy się na pół godziny. Pewnie liczył, że przy kolejnym zakupie znów coś wymusi. Sytuacja zaczęła być dość niezręczna, bo ze strony wariata można się wszystkiego spodziewać. Wreszcie zatrzymujemy się i mówimy mu, że on teraz idzie przodem a my za nim. Dał za wygraną! Kupujemy też fufu w proszku, więc będziemy mogli w domu kiedyś przygotować tę potrawę. Wieczór spędzamy częściowo w kafejce internetowej a częściowo w przyhotelowym barku. Jutro walka o wizę!