31 styczeń – Cape Coast i canopy walk

Jeszcze gwoli wyjaśnienia do wczorajszych zdjęć, dla tych co są na bakier z językiem ślonskim. Górny Ślonsku jo Ci pszaja, znaczy kocham Cię Górny Śląsku!
Po śniadaniu ruszamy do lasu tropikalnego na „spacer” po wiszących nad buszem mostach. Park Kakum jest oddalony o 35km. Płacimy wstęp i razem w Amerykanami, Brazylijczykami, Chińczykami, Hindusami i jedną Holenderką ruszamy w busz. Wilgotność jest niesamowita. Ze wszystkich pot się leje strumieniami. Po kilkunastu minutach marszu docieramy do pierwszego mostu. Ma być ich 7 połączonych ze sobą. Przewodnik przestrzega, że może bujać i każe wchodzić parami, aby za bardzo nie obciążać konstrukcji. My już takie gadżety znamy z Parku Taman Negara w Malezji. Oczywiście pierwsze co robię, to zaczynam huśtać mostkiem. Niestety jesteśmy tylko we dwójkę, więc nikt nie panikuje. W sumie było sympatycznie, ale nasz przewodnik był trochę zdziwiony jak zobaczył nasze uśmiechnięte gęby i z rozczarowaniem dodaliśmy, że to była bułka z masłem. Stwierdził, że niektórzy to prawie płaczą.....ciekawe....
Wracając kupujemy miód z lasu tropikalnego (bardzo ciekawy smak) i wielki owoc kakaowca. Dostajemy instrukcje, że mamy tylko ssać (bez podtekstów proszę) pestki, a później je wypluwać. Smak kwaskowo-orzeźwiający. Całkiem przyjemny. Aby otrzymać kakao, należy pestki bardzo dobrze wysuszyć, a następnie przemielić, aby otrzymać kakaowy proszek. W drodze powrotnej już na przedmieściach Cape Coast zauważmy przyzwoitego wulkanizatora, bo znów nam powietrze ucieka z tej samej opony, w którą wbił się gwóźdź, więc zawracamy. W czasie naprawy idziemy do baru naprzeciwko (tylko Afryka jest tak fantastycznie zorganizowana, że można się czegoś napić zawsze naprzeciw warsztatu w którym stoi auto). Niestety okazuje się, że mój Gulder stracił ważność w 2007, więc rezygnuję z jakiegokolwiek napoju. W trakcie, gdy koło jest ściągnięte sprawdzam jak wygląda sprężyna i amortyzator, bo na ostatnich dziurach zawieszenie zaczęło mocno walić i tył Montka znacznie się obniżył. No niestety, sprężyna jest już pęknięta i tak naprawdę stanowi dwa kawałki. Pewnie po drugiej stronie jest to samo, bo właśnie od tamtej się wszystko zaczęło. Wulkanizator zaraz dzwoni po mechanika. Ściągają drugą oponę i moje przypuszczenia się potwierdzają. Mechanik twierdzi, że są to w stanie naprawić w 2h. Jedziemy więc 200m dalej do ich „warsztatu” (wulkanizator już naprawił nam oponę, znów tkwił w niej wielki gwoźdź, zakrzywiony na końcu na dodatek). Nasz warsztat ma znaczącą nazwę „Victory in the Blood of Jesus”. W Ghanie większość small biznesów ma nazwy wzięte z Biblii. Np. fryzjer 'Holy Mary's Grace Ltd.' albo sklep z chemią 'Jesus Christ Enterprise', czy budka gdzie sprzedaje się pomidory – 'Only God Can Save Us Ltd.'. Naprawę zaczynają od pożyczenia mojego lewarka i klucza do kół. No będzie wesoło. Każemy jednemu z nich zaprowadzić się do baru i wyraźnie stwierdzam, że mają mnie zawołać jak będzie wszystko rozebrane i będą mieli sprężyny. W barze trafiamy na pogrzeb. Tutaj wygląda to jak u nas wesele. Biba na 102. Wchodzimy do budynku, bo na zewnątrz gra orkiestra i jest niemiłosiernie głośno. Gdyby nie to, że Afrykańczycy mają taką krótką średnią życia to większość by chyba była głucha. Dramat zaczyna się jak orkiestra przestaje grać i DJ robi użytek z głośników zaraz koło okien gdzie siedzimy. Dopijamy co trzeba i wracamy do warsztatu. Okazuje się, że nasze zuchy już są gotowe z jedną stroną. Sprężyna jest używana i krótsza na moje oko. Szef mechanik jest zdziwiony, że ma też naprawić drugą stronę. Wysyła brata po drugą sprężynę. Cena miała być 30GH za jedną, ale za używane i za krótkie jak na moje oko za żadne skarby tyle nie zapłacę! W każdym razie po mniej niż dwóch godzinach chłopcy są gotowi. Pada cena 20GH za sprężyny i 30 za robociznę. Zaczynam się śmiać i mówię, że za takie ekscesy to im wyślę area boys z Nigerii i oni im zrobią porządek w tym grajdołku. Negocjacje trwają, dodaję starą koszulkę (mam kilka już do wyrzucenia). Wszyscy mają niezły ubaw. Finalnie daję im ofertę 33GH + dwie (stare) koszulki albo 35GH i jedna koszulka. Dla mnie to świetna zabawa, bo już dawno postanowiłem im dać dwie koszulki. Oczywiście oni mówią, że mam płacić 35GH+koszulkę, a o drugą mnie błagają, poza tym twierdzą, że ich lubię (to prawda) i spełnię ich błaganie. Ja uderzam w drugą nutę i mówię, że oni mnie też lubią i powinni przystać na moją ofertę. Wreszcie wzbogacam ofertę. 33GH+dwie koszulki+gadżet. Oni oczywiście chcą wiedzieć, co jest gadżetem, ale to nie byłaby frajda. Murzyni są trochę jak dzieci, więc zgadzają się na niespodziankę. Dodajemy im dwa odblaskowe misie sagowe i jakieś kolczyki dla żony. Wszyscy są zadowoleni. Dają mi wizytówkę i proszą o telefon jak zajedziemy bez awarii do Nigerii. Po niecałych 2h jedziemy dalej. Kosztowało nas to 33GH, czyli ok. 20E+2 koszulki (i tak były do wydania) + gadżety też przygotowane na te cele. Zabawy za to co niemiara. Wracamy do Cape Coast, zostawiamy auto i idziemy na kolację. Znów pęka homar i ryba snapper. Żarcie mają tutaj bezbłędne....
Jutro jedziemy do Akry i tam będziemy się starali o wizę do Nigerii. Dzwoniliśmy już do ambasady. Wiza to koszt 86USD (przyjmują tylko dolary) i trzeba mieć zaproszenie lub rezerwację hotelu. Nie mamy rezerwacji, nie mamy hotelu i nie mamy USD (wzięliśmy tylko Euro na wyprawę), ciekawe jak będzie.....