28 styczeń – Raj z WiFi, czyli Lou Moon

A Eva Cassidy właśnie śpiewa: „Heaven, I am in heaven”. W sumie trochę dziwne, bo nie widzę jej tutaj. A no tak, ona umarła i jest w niebie dla białych, a my jesteśmy w niebie dla czarnych. Zawsze mówię, że oni mają lepiej. W zimę nie zamarzną, śpią pod palmą, to im mango na głowę spadnie, więc z głodu też nie umrą. A ty człowieku walcz o przetrwanie. Chałupy nie ogrzejesz, to zimy nie przetrwasz. Z drzewa to ci najwyżej niejadalny kasztan spadnie, a nawet już nie to, bo kasztany gnębi jakaś zaraza. Ta Europa, same problemy....
Dziś już totalna laba. Fajnie tak zwolnić po ciągłej jeździe, codziennie w inne miejsce, codziennie nowe wrażenia. Plaża, zatoczka, słońce i Gulder (coś się obawiam, że po tym blogu to wszyscy będą mnie nękać o tego wymarzonego, fantastycznego Guldera po powrocie). Ja się muszę ostrożnie ze słońcem obchodzić, bo dla takiego białasa jak ja każda dawka musi być racjonalnie dozowana. Ala jest prawie jak murzina. Słońce nie wyrządza jej takich szkód (tak jak mój tata, może się opalać bez kremów cały dzień, normalnie murzina i tyle). Opalamy się i chłodzimy w oceanie na przemian. Klima utrzymuje pokój w przyzwoitej temperaturze, piwko też jest całkiem ok. Przed 15 wyłączają prąd. Tutaj w Lou Moon mają elektryczność tylko z generatora, bo za daleko od miasta, więc prąd jest jedynie w określonym czasie. Pomimo tego, że instrukcja na drzwiach wyraźnie pokazuje, że prąd ma być całą noc, to wczoraj o 24 wyłączyli. Rano zrobiło się bardzo gorąco. Mnie na szczęście w ciągu nocy chłodził Gulder.....
W każdym razie my i tak już planujemy domek opuścić i jechać do miasta na jedzenie i picie. Piwo w barze jest już świetnie schłodzone, no mają wreszcie prąd. Jako starter już wczoraj zamówiliśmy ostrygi. Fantastycznie chrupiące, świeżutkie i soczyste. Rozpływają się w ustach. Miód w gębie, co poniektórzy by powiedzieli. Główne danie nie powala na nogi. Całe mięso od razu trafia na mój talerz, no co reaguje właściciel z zapytaniem dlaczego Ala nie chce tego mięsa. Krótka odpowiedź, że nie przepada za mięsem szybko go przekonuje (aczkolwiek to nie prawda), szczególnie widząc jak ja wbijam moje kły w kolejne kawałki sprężystej kozy i buszmeatu. Fakt, że nie wyglądało jakoś mega apetycznie, ale białko jest białko... Ja tam jestem wszystkożerny i niewybredny. Mięso jest inne niż to znane nam. Dużo bardziej elastyczne i włókniste, ale całkiem smaczne. W sosie są też małe ości. Pytam więc madam kucharkę, co to jest. Miało nie być ryby. Okazuje się, że oni dodają suszonej ryby do sosu, żeby dodać smaku. Prawdę mówiąc ryby to tam nie czuć, a ości są wkurzające. Znam jednak ten proceder z Nigerii, tam też do egusi często dodają suszonej ryby (prawda Mareczku?). A propos Nigerii, to dostałem maila od mojego wspomnianego przed chwilą przyjaciela Marka, że jest całkowicie przygotowany na nasza wizytę w Ibadanie. Ja jestem prosty chłop ze Ślonska i wiele mi nie trzeba, a dwie skrzynki Guldera trzymane na bieżąco w lodówce w 100% spełniają moje oczekiwania. Dzięki Marek i do zobaczenia. To jak już o Nigerii, to kolejny przyjaciel chce w Lagos zrobić dla nas bibę powitalną połączoną z jego 30-tymi urodzinami. Na razie pracujemy nad datą. Dzięki Krzysiek, widzimy się w Lagos! No i jak tu nie wracać do Nigerii.....
Teraz wracamy jednak do naszego domku. Idę dopompować powietrza w kole, bo coś ucieka (naprawimy w Akrze). Gulder pomaga mi w tej ciężkiej czynności. Montek znów jest kompletnie pomarańczowy, pomimo tylko kilku przejechanych kilometrów. Zamawiamy rybkę (sola) z ryżem i homara z warzywami (jak się bawić to się bawić, a co, w sumie GM w tym tygodniu jakąś premię wypłacił). Umawiamy się na 20:30, więc mamy trochę czasu na relaks. Prąd już jest, więc melinujemy się w chłodnym (jak na te warunki) pokoju i piszemy do Was....

27 styczeń – Lou Moon, czyli raj z WiFi

Po śniadaniu ruszamy pośpiesznie do miasteczka, do szpitala na badanie na malarię. Bez problemu znajdujemy naszego lab-mana, który nakłuwa sterylną mini igiełką kciuk i pobiera tylko kroplę krwi. Zostawiamy mu nasze strzykawki i igły, które mieliśmy przygotowane w tym celu. Pewnie się komuś przydadzą. Podobno to wystarcza, żeby pod mikroskopem zobaczyć czy pasożyt jest obecny czy nie. Na wynik musimy czekać około godziny, więc umawiamy się na popołudnie w naszym barze, gdzie i tak będziemy na obiad. Wracamy do hotelu spakować graty, piję jeszcze Guldera na plaży (Ala wzięła świeży sok z ananasa, ale nie dość, że był już lekko sfermentowany, to na dodatek przesiąkł zapachem lodówki. Dramat panie! Zawsze mówię, że piwo jest najbezpieczniejsze, aczkolwiek tutaj też kilka razy Gulder miał podejrzany smak, a butelka nie była pełna). Wymeldowujemy się i jedziemy do Lou Moon, czyli raju na ziemi, a jak się później okaże, nawet z internetem bezprzewodowym. Timo, menedżer z Holandii wita nas w barze. Wprowadzamy się do naszego burżujskiego domku z klimatyzacją i po rozpakowaniu zażywamy kąpieli morsko-słonecznych. Okazuje się, że jesteśmy jedynymi gośćmi. No nieźle. Nawet nie marzyliśmy o takich luksusach. Na 15 jesteśmy umówieni na obiad, zostanie podane nasze wyczekiwane fufu. Jedziemy więc do miasteczka (pieszo tym razem sobie podarujemy, bo to 6km w jedną stronę po laterycie, gdzie każdy przejazd samochodu to kolejna warstwa pomarańczowego kurzu). Na niesamowicie malowniczej drodze do miasta robimy trochę zdjęć. Właściciel restauracji (oczywiście z restauracją w naszym europejskim mniemaniu ma to niewiele wspólnego, ale że je się tu posiłki, to tak ją nazywają. Sanepid miał by tutaj niezłą zabawę!) podaje fufu z sosem i rybą. Fufu ma rzeczywiście konsystencję naszych klusek śląskich, tylko jeszcze bardziej się ciągnie (jak to się u nos godo gumin klyjzy). W smaku – troszeczkę czuć banany, ale bardzo delikatnie, poza tym – jak nasze kluski. Z sosikiem i rybką całkiem smaczne. Mieliśmy w planie zjeść wieczorem homara (wiem, cuchnie burżujstwem) w hotelu, ale po tak sowitym obiedzie nie damy już chyba rady. Gulder leje się sowicie – oczywiście tylko w moim kierunku, nie udało się Ali (właściwie na szczęście) przekabacić na polubienie piwa. W pewnym momencie zauważam, że zapala się żarówka w barze. Zaczynam się wydzierać na cały lokal, they bring light now!!! Wszyscy się cieszą, ludzie zaczynają tańczyć na ulicy, a ja też podryguję w barze. Prąd po dwóch tygodniach. Czy to nie luksus?! Właściciel odpala muzykę, dajemy mu kasetę Lady Pank i Queen, ale niestety cywilizacja tutaj przyspieszyła i mają tylko CD. Kasetę wziął do domu, bo tam ma magnetofon. Jeszcze mamy ich trochę do rozprowadzenia, a każdą już chyba po 10 razy przesłuchaliśmy. Wybór jest średni, poza wspomnianym Lady Pankiem jest Perfekt, Queen, Lombard, Tlove, Ramones, Dead Kennedys, Wzgórze YaPa3 i jakiś House of Pain się zaplątał. Nasza chińska mp4, działa mniej więcej jak poczta nigeryjska. Fizycznie jest, ale praktycznie, to ciężko z niej coś odtworzyć (poczta nigeryjska też jest, ale żeby jeszcze się jej udało jakieś listy dostarczyć to już by był cud).
W każdym razie wracamy do naszej restauracji. Tutaj nie można sobie pozwolić na zbędne ględzenie, bo Gulder po 15 minutach jest ciepły jak ślonski żurek. A wiecie, że ja lubię sobie pogadać przy pierwszych kilku piwkach. Dopiero jak pompa zaciągnie od 5 browarka, to przejmuję żółtą koszulkę lidera. Na jutro zamawiamy fufu z sosem z orzeszków ziemnych oraz mięsem (będzie albo koza albo bushmeat, pod którą to nazwą kryje się .... specjalna odmiana szczura żyjącego w buszu). W końcu przychodzi nasz lab-man i obwieszcza, że wynik negatywny. Czyli na razie udało się uchować przed malarią. Mamy nadzieję, że tak będzie dalej. Aczkolwiek to jeszcze nic nie znaczy, bo malaria może się dwa tygodnie w organizmie rozwijać niezauważona, a wczoraj był nalot tych wrednych owadów i nasze nogi wyglądają nieciekawie. Moje trochę lepiej, ale to pewnie zapach Guldera i spoconego chłopa je odstrasza bardziej niż jakieś chemikalia. W świetnych humorach wracamy do naszego resortu. Tutaj jeszcze kilka piwek i włączamy kompa. Timo, pyta się czy mamy net. Stwierdzamy, że nie, więc daje nam hasło do bezprzewodowej sieci. Tak więc uploadujemy Wam wieści i zdjęcia. Miłego czytania.....

26 styczeń – Plaża w Axim

Turyści mają w zwyczaju mówić, że Ghana to Afryka dla początkujących, pokusiłbym się nawet o stwierdzenie, że to Tajlandia Afryki. Coś w tym jest. Ludzie są bardzo przyjaźni, drogi i ceny również. Kraj naprawdę tourist friendly.
Po raz pierwszy tutaj odczuwamy harmatan, czyli wiatr wiejący z dalekiej pustyni. Na tej szerokości geograficznej skutkuje on mocnym pogorszeniem widoczności, bez wyraźnego wiatru. Wszystko jest spowite jakby lekką mgłą. Niestety, zdjęcia nie będą za dobre... Po porannej dawce słońca, które mimo że wydaje się niewyraźne, mocno przypieka i kąpieli przy wysokich falach, udajemy się do lokalnego baru w Axim. W naszym hotelu są 2 restauracje, ale chcemy dać też zarobić lokalnym 'biznesmenom', a nie tylko hotelowi, z którego większość gości w ogóle się nie rusza. Okazuje się, że od dwóch tygodni nie mają w miasteczku prądu, bo padł im główny transformator. Skąd ja to cholera znam, czuję się prawie jak w Nigerii, a mój pidżin english bawi gawiedź. Gość ze szpitalnego laboratorium wpada na piwko i po chwili rozmowy zaprasza nas na darmowy test na obecność pasożyta malarii we krwi. Postawimy mu jutro za to piwo i test na malarię mamy zrobiony. Czujemy się bardzo dobrze, ale i tak planujemy się przebadać. Ala jest non-stop gryziona przez dziesiątki komarów, mimo smarowania się różnymi super preparatami niby odstraszającymi wszelkie stworzenia latające. A i tak pewnie będzie jak w Afryce Wschodniej – mnie ugryzie jeden komar i to będzie ten malaryczny. Tutaj nikt z malarii nie robi wielkiego halo. Jest to choroba postrzegana lepiej niż grypa, bo leczona w odpowiednim momencie dawką specjalnego antybiotyku jest całkowicie wyleczalna. A po grypie mogą wystąpić różne poważne powikłania. Oczywiście słabsze organizmy (czyli najczęściej dzieci i osoby starsze) są zawsze najbardziej narażone. Ja mam teorię, zresztą wywodzącą się z Afryki, że profilaktyka osłabia symptomy złapanej bakterii, która może niezauważona rozwijać się w organizmie, aby zaatakować później bardzo mocno. Lepiej, nie biorąc profilaktyki, po zarażeniu od razu wiedzieć, że jest się chorym i natychmiast udać się do szpitala na test oraz po leki. Coś w tym jest, tym bardziej, że czytaliśmy relację trójki podróżników, którzy wybrali się w te tereny w zeszłym roku: dwie osoby brały tabletki profilaktycznie, a jedna nie. No i właśnie ta osoba, która nie brała leków, zaraz po wystąpieniu objawów malarii poszła do szpitala na test, a pozostałe dwie (bez żadnych objawów) też przy okazji zrobiły testy i okazało się, że również mają bakterię malarii. Tutaj każdy lekarz potwierdzi, że w odpowiednim czasie zauważona i odpowiednio leczona malaria nie stanowi zagrożenia dla życia. To tylko nas w Europie i Stanach straszą nie wiadomo czym, każą męczyć wątrobę mocnymi lekami, które i tak nie stanowią 100% zabezpieczenia (ja w 2001 brałem Lariam, a i tak zachorowałem). Tutaj lokalnie nikt, ani mieszkańcy, ani osoby z Europy pracujące na kontraktach, nie biorą żadnej profilaktyki, a z naszymi mocnymi, śląskimi organizmami (a w moim przypadku z układem dezynfekowanym regularnie przez Guldera) zwalczymy wszystko:)
W barze z racji tego, że nie ma światła, nie ma też niestety jedzenia, więc będziemy musieli zjeść coś w hotelu po trzykrotnie wyższej cenie oczywiście. Pijemy dalej, ja mojego kochanego Guldera, a Ala Chairmana z Maltą. Chairman, to napitek zrobiony ze słodu i imbiru. Po biesiadzie jesteśmy umówieni na jedzenie jutro (wreszcie mamy skosztować ghańskiego fufu, czyli maniok pomieszany z dużymi bananami, zwanymi plantain, następnie wszystko razem ugniecione moździerzem do konsystencji gładkiej plasteliny, która przypomina dość mocno nasze kluski) i na test na malarię. Kupujemy jeszcze skrzynkę Guldera, bo u nas w hotelu nie ma, a ja już się umówiłem, że wsadzą mi do lodówki. W knajpie jesteśmy mega atrakcją. Wszyscy mają ubaw po pachy z moim nigeryjskim angielskim. Uczymy się przydatnego słówka: bibini, co oznacza 'Murzyn', w pozytywnym tego słowa znaczeniu. Będzie to nasza odpowiedź na wiecznie słyszane z każdej strony obroni, czyli 'biały'. Już w poprzednich krajach słyszeliśmy coraz częściej 'Bonjour Monsieur Le Blanc' (czyli dzień dobry panie biały), co jak powiedziała nam Astrid z Ouaga, jest pozytywnym określeniem. W Ghanie nie mówią do nas Mr White, a używając lokalnego określenia obroni. Dodatkowo właściciel rekomenduje nam resort, który jest położony kilka km za naszym. Twierdzi, że jak z pogadamy holenderskim menedżerem – Timothym, to dostaniemy dobrą ofertę. Skuszeni przez niego jedziemy do Lou Moon. Resort wygląda bardziej niż imponująco. Leży w zatoczce, jest oddalony od miasta o jakieś 10km bardzo polną drogą poprzez gęsty las równikowy (teraz jesteśmy na 4 st. szerokości geograficznej północnej – najniżej w naszej podróży). Atakujemy menedżera Tima, który jest już 4 lata w Ghanie, on stawia mi natychmiast Guldera i na pytanie o cenę wysyła nas z jednym z pracowników do pokoju. Idziemy ochoczo. Pokoje powalają nas luksusem oraz smakiem wykończenia. Domek z 4 apartamentami leży jakieś 15m od oceanu. Zgodnie twierdzimy, że to będzie zdecydowanie nie nasz budżet. No i oczywiście mamy rację - cena to 100E za apartament, ten tańszy. Zaczyna się rozmowa. Negocjacje są ciężkie. Wreszcie po dość długiej rozmowie, Tim akceptuje moją ofertę 50GH za dobę, co czyni jakieś 31E, czyli dokłanie tyle, ile płaciliśmy za Formułę 1 we Francji. Ala, aż mlaska z rozkoszy, bo domki są naprawdę rewelacyjne. Właścicielem jest Belg – dekorator wnętrz, który wszystko sam zaprojektował, a umywalki zrobione przez niego własnoręcznie z egzotycznego drzewa powalają Alę prawie na kolana. Chyba już wiem jaką kiedyś będziemy mieć umywalkę...:). O takim domku nawet nie marzyliśmy. Umawiamy się na przeprowadzkę jutro. Wracamy do naszego resortu, gdzie zamawiamy tuńczyka i casawa fish na kolację. Jedzenie jest wyśmienite. No a jutro przenosimy się do luksusu....
PS Dzisiejsze zdjęcia są z pierwszego hotelu, jutro zamieścimy te z nowego

25 styczeń – Niedzielny relaks

Dziś po raz pierwszy od dawna czujemy, że jest niedziela. A to z tego powodu, że po wyjściu z hotelu widzimy, że wszystko dokoła jest pozamykane. Sklepiki, restauracje i wszelkiego rodzaju small biznesy. Jedynie omleciarze stoją ze swoimi kramami. Idziemy na poszukiwanie centrum kultury, w którym mieści się muzeum najsławniejszego, nieżyjącego już, króla Ashanti – Prempeha II. Jest to malutkie muzeum, ale za to z licznymi eksponatami. Pani kustosz tłumaczy do czego były używane poszczególne przedmioty oraz kogo przedstawiają zdjęcia. Na koniec zwiedzania dowiadujemy się, że jest dziś akurat tradycyjne święto Ashanti, które odbywa się co 42 dni i możemy pójść do pałacu obecnego króla, aby obserwować ceremonię. Nie lada przeżycie – zobaczyć prawdziwego króla plemiennego! Bierzemy taksówkę i ze spotkanym w muzeum chłopcem, jedziemy do pałacu. Przy wejściu spotykamy grupę ok. 25 Brytyjczyków, ze średnią wieku minimum 65 lat, która z aparatami biega dokoła placu ceremonialnego. Usadawiamy się na krzesłach i obserwujemy przybywających gości. Mężczyźni mają ubrane tradycyjne szaty zrobione z kente, materiału tkanego przez Ashanti. Jeden długi kawał materiału owijają dokoła ciała, zostawiając jedno ramię nagie. Kobiety mają z takiego samego materiału uszyte suknie, albo też zakładają w analogiczny sposób jak mężczyźni. Wzory i gatunek materiału kente świadczą o bogactwie noszącego go. Przybywają wodzowie z różnych wiosek, aby na koniec powitać ceremonialnie króla. Cały czas grają głośno bębny, a niektórzy jak w transie tańczą w ich rytm. Ceremonia będzie trwała dobre parę godzin, a my musimy jeszcze dojechać na wybrzeże, więc po jakimś czasie postanawiamy jechać, tym bardziej, że ludzie tak się stłoczyli (szczególnie wycieczka Brytyjczyków skacze z aparatami w każdą stronę, bardzo wyzgierni ci emeryci w Anglii), że mało co już widać. Żegnamy naszego małoletniego kolegę, który objaśnił nam kilka szczegółów z tradycji Ashanti i jedziemy do hotelu. Przed nami ok. 300km na wybrzeże. Trasa bardzo ładna, bo wjeżdżamy już w strefę lasów tropikalnych. Droga, jak to zwykle tutaj ma 4 jakości: asfalt, asfalt z dziurami, lateryt i lateryt z dziurami. Wszystkiego po trochu. Ale dzięki temu nie da się zasnąć za kierownicą:) W końcu po 21 docieramy do miejscowości Axim, która była naszym celem i udajemy się do polecanego przez naszych kolegów Szwajcarów hotelu. Jest to duży ośrodek, położony przy samym morzu, z jednej strony rozciąga się klif i kamienista plaża, a z drugiej żółty piaseczek i palmy kokosowe. Jest co prawda ciemno i mało widać przy świetle księżyca, ale już nam się tutaj bardzo podoba. Ocean szumi bardzo mocno, a fale rozbijają się o kamienie. Taka muzyka kołysze nas do snu...