28 styczeń – Raj z WiFi, czyli Lou Moon

A Eva Cassidy właśnie śpiewa: „Heaven, I am in heaven”. W sumie trochę dziwne, bo nie widzę jej tutaj. A no tak, ona umarła i jest w niebie dla białych, a my jesteśmy w niebie dla czarnych. Zawsze mówię, że oni mają lepiej. W zimę nie zamarzną, śpią pod palmą, to im mango na głowę spadnie, więc z głodu też nie umrą. A ty człowieku walcz o przetrwanie. Chałupy nie ogrzejesz, to zimy nie przetrwasz. Z drzewa to ci najwyżej niejadalny kasztan spadnie, a nawet już nie to, bo kasztany gnębi jakaś zaraza. Ta Europa, same problemy....
Dziś już totalna laba. Fajnie tak zwolnić po ciągłej jeździe, codziennie w inne miejsce, codziennie nowe wrażenia. Plaża, zatoczka, słońce i Gulder (coś się obawiam, że po tym blogu to wszyscy będą mnie nękać o tego wymarzonego, fantastycznego Guldera po powrocie). Ja się muszę ostrożnie ze słońcem obchodzić, bo dla takiego białasa jak ja każda dawka musi być racjonalnie dozowana. Ala jest prawie jak murzina. Słońce nie wyrządza jej takich szkód (tak jak mój tata, może się opalać bez kremów cały dzień, normalnie murzina i tyle). Opalamy się i chłodzimy w oceanie na przemian. Klima utrzymuje pokój w przyzwoitej temperaturze, piwko też jest całkiem ok. Przed 15 wyłączają prąd. Tutaj w Lou Moon mają elektryczność tylko z generatora, bo za daleko od miasta, więc prąd jest jedynie w określonym czasie. Pomimo tego, że instrukcja na drzwiach wyraźnie pokazuje, że prąd ma być całą noc, to wczoraj o 24 wyłączyli. Rano zrobiło się bardzo gorąco. Mnie na szczęście w ciągu nocy chłodził Gulder.....
W każdym razie my i tak już planujemy domek opuścić i jechać do miasta na jedzenie i picie. Piwo w barze jest już świetnie schłodzone, no mają wreszcie prąd. Jako starter już wczoraj zamówiliśmy ostrygi. Fantastycznie chrupiące, świeżutkie i soczyste. Rozpływają się w ustach. Miód w gębie, co poniektórzy by powiedzieli. Główne danie nie powala na nogi. Całe mięso od razu trafia na mój talerz, no co reaguje właściciel z zapytaniem dlaczego Ala nie chce tego mięsa. Krótka odpowiedź, że nie przepada za mięsem szybko go przekonuje (aczkolwiek to nie prawda), szczególnie widząc jak ja wbijam moje kły w kolejne kawałki sprężystej kozy i buszmeatu. Fakt, że nie wyglądało jakoś mega apetycznie, ale białko jest białko... Ja tam jestem wszystkożerny i niewybredny. Mięso jest inne niż to znane nam. Dużo bardziej elastyczne i włókniste, ale całkiem smaczne. W sosie są też małe ości. Pytam więc madam kucharkę, co to jest. Miało nie być ryby. Okazuje się, że oni dodają suszonej ryby do sosu, żeby dodać smaku. Prawdę mówiąc ryby to tam nie czuć, a ości są wkurzające. Znam jednak ten proceder z Nigerii, tam też do egusi często dodają suszonej ryby (prawda Mareczku?). A propos Nigerii, to dostałem maila od mojego wspomnianego przed chwilą przyjaciela Marka, że jest całkowicie przygotowany na nasza wizytę w Ibadanie. Ja jestem prosty chłop ze Ślonska i wiele mi nie trzeba, a dwie skrzynki Guldera trzymane na bieżąco w lodówce w 100% spełniają moje oczekiwania. Dzięki Marek i do zobaczenia. To jak już o Nigerii, to kolejny przyjaciel chce w Lagos zrobić dla nas bibę powitalną połączoną z jego 30-tymi urodzinami. Na razie pracujemy nad datą. Dzięki Krzysiek, widzimy się w Lagos! No i jak tu nie wracać do Nigerii.....
Teraz wracamy jednak do naszego domku. Idę dopompować powietrza w kole, bo coś ucieka (naprawimy w Akrze). Gulder pomaga mi w tej ciężkiej czynności. Montek znów jest kompletnie pomarańczowy, pomimo tylko kilku przejechanych kilometrów. Zamawiamy rybkę (sola) z ryżem i homara z warzywami (jak się bawić to się bawić, a co, w sumie GM w tym tygodniu jakąś premię wypłacił). Umawiamy się na 20:30, więc mamy trochę czasu na relaks. Prąd już jest, więc melinujemy się w chłodnym (jak na te warunki) pokoju i piszemy do Was....