25 styczeń – Niedzielny relaks

Dziś po raz pierwszy od dawna czujemy, że jest niedziela. A to z tego powodu, że po wyjściu z hotelu widzimy, że wszystko dokoła jest pozamykane. Sklepiki, restauracje i wszelkiego rodzaju small biznesy. Jedynie omleciarze stoją ze swoimi kramami. Idziemy na poszukiwanie centrum kultury, w którym mieści się muzeum najsławniejszego, nieżyjącego już, króla Ashanti – Prempeha II. Jest to malutkie muzeum, ale za to z licznymi eksponatami. Pani kustosz tłumaczy do czego były używane poszczególne przedmioty oraz kogo przedstawiają zdjęcia. Na koniec zwiedzania dowiadujemy się, że jest dziś akurat tradycyjne święto Ashanti, które odbywa się co 42 dni i możemy pójść do pałacu obecnego króla, aby obserwować ceremonię. Nie lada przeżycie – zobaczyć prawdziwego króla plemiennego! Bierzemy taksówkę i ze spotkanym w muzeum chłopcem, jedziemy do pałacu. Przy wejściu spotykamy grupę ok. 25 Brytyjczyków, ze średnią wieku minimum 65 lat, która z aparatami biega dokoła placu ceremonialnego. Usadawiamy się na krzesłach i obserwujemy przybywających gości. Mężczyźni mają ubrane tradycyjne szaty zrobione z kente, materiału tkanego przez Ashanti. Jeden długi kawał materiału owijają dokoła ciała, zostawiając jedno ramię nagie. Kobiety mają z takiego samego materiału uszyte suknie, albo też zakładają w analogiczny sposób jak mężczyźni. Wzory i gatunek materiału kente świadczą o bogactwie noszącego go. Przybywają wodzowie z różnych wiosek, aby na koniec powitać ceremonialnie króla. Cały czas grają głośno bębny, a niektórzy jak w transie tańczą w ich rytm. Ceremonia będzie trwała dobre parę godzin, a my musimy jeszcze dojechać na wybrzeże, więc po jakimś czasie postanawiamy jechać, tym bardziej, że ludzie tak się stłoczyli (szczególnie wycieczka Brytyjczyków skacze z aparatami w każdą stronę, bardzo wyzgierni ci emeryci w Anglii), że mało co już widać. Żegnamy naszego małoletniego kolegę, który objaśnił nam kilka szczegółów z tradycji Ashanti i jedziemy do hotelu. Przed nami ok. 300km na wybrzeże. Trasa bardzo ładna, bo wjeżdżamy już w strefę lasów tropikalnych. Droga, jak to zwykle tutaj ma 4 jakości: asfalt, asfalt z dziurami, lateryt i lateryt z dziurami. Wszystkiego po trochu. Ale dzięki temu nie da się zasnąć za kierownicą:) W końcu po 21 docieramy do miejscowości Axim, która była naszym celem i udajemy się do polecanego przez naszych kolegów Szwajcarów hotelu. Jest to duży ośrodek, położony przy samym morzu, z jednej strony rozciąga się klif i kamienista plaża, a z drugiej żółty piaseczek i palmy kokosowe. Jest co prawda ciemno i mało widać przy świetle księżyca, ale już nam się tutaj bardzo podoba. Ocean szumi bardzo mocno, a fale rozbijają się o kamienie. Taka muzyka kołysze nas do snu...