23 styczeń – Afryka dzika, czyli w poszukiwaniu Hrochów....

Wstajemy o 6 rano. Zaczyna świtać, ja zdecydowanie rezygnuję z porannej toalety, Ala idzie z wiaderkiem do prysznica. Umycie twarzy i zębów jest dla mnie zupełnie wystarczające. Nasz przewodnik i strażnik też wstają. Zaczynają się pomału przygotowywać do wymarszu. Najpierw jednak formalności. Wypisują kwitki dla Szkota, który wczoraj robił safari. Wszystko się przeciąga i na brzeg docieramy sporo po siódmej, po drodze dołączają Czesi. Wskakujemy na łódkę zwaną tutaj „piroga”. Nie czarujmy się, jest to takie indiańskie canoe, które po wpakowaniu 7 ludzi (wioślarz, przewodnik i strażnik) zanurza się tak głęboko, że każdy balans ciałem powoduje wlewanie się wody. Od razu uprzedzają nas, że właśnie ciałem mamy balansować, żeby łódka się nie przechyliła. Niezły start. Jeszcze lepszą sprawą jest to, że nasz strażnik zostawia swoją flintę w samochodzie Czechów. No teraz to już jesteśmy super przygotowani na spotkanie z największymi zabójcami Afryki. Przewodnik potwierdza nasze info, o tym, że hipopotamy zabijają statystycznie najwięcej ludzi ze wszystkich dzikich zwierząt. Tak więc płyniemy tym naszym „promem” pełni respektu dla tych olbrzymich ssaków, które potrafią osiągnąć wagę 3000kg! No panie, tutaj to nawet Pudzian nie dałby rady! Przewodnik nagle wskazuje na jakieś wydmy w wodzie. Podpływamy na odległość kilkudziesięciu metrów. Przewodnik jest bardzo ostrożny. Twierdzi, że nigdy nie mieli wypadku śmiertelnego, a co więcej nawet nigdy łódki nie wywrócił hipopotam. Przy okazji nasi południowi sąsiedzi uczą nas nowego słówka. Hroch, czyli hipopotam po czesku. No pane Havranek, nieźle......
Obserwujemy hiposy, początkowo ze sporą adrenaliną, szczególnie jak znikają pod wodą, od razu mamy wizje, że się zaraz koło nas wynurzą. Na szczęście takie ekscesy nie mają miejsca. Nasza rodzinka to dwa duże osobniki i dwójka dzieci. Robimy tysiącpięćsetstoosiemset zdjęć, i prawie po godzinie stwierdzamy zgodnie, że już jesteśmy gotowi wracać. Po drodze widzimy jeszcze czarną kobrę wylegującą się na brzegu. Jesteśmy już spakowani i gotowi do jazdy. Szkot, który miał wyjechać o 7 rano nadal czeka na transport. Czesi oferują mu podwóz, a my wykorzystujemy chwilowy chaos i pierwsi wbijamy się na laterytową drogę. Jest to o tyle ważne, że to oni będą jechać w tumanach naszego kurzy. Jak to Freddie śpiewał „another one bites the dust”! Miał chłopina rację, aczkolwiek raczej w sanktuarium hipopotamowym w Weichau w Ghanie nie był, bo jakoś mu się szybciej zeszło (nie mylić z doszło).
Trasa mija bardzo sprawnie, po drodze jeszcze tylko omlecik na śniadanie i kontynuujemy. Droga to głównie lateryt i jakiś biały kurz. Tarka na przemian z dziurami (zęby skaczą jak na mrozie – dobrze, że prawie nie mam plomb w zębach, bo chyba by mi powypadały). Udaje nam się kilka razy nieźle wyskoczyć na muldach, ale jeden skok był całkiem imponujący. Wszystkie 4 koła zawisły w powietrzu, ale zawieszenie Montka godnie przyjęło to wyzwanie. Człowiek się jak Hołek czasami może poczuć. No może z tą drobną różnicą, że jak on roz.....li auto, to firma naprawi, a nasz budżet będzie wymagał zostawienia auta w buszu. Tak więc, bez nadmiernych szaleństw dojeżdżamy do wioski Larabanga. Wskaźnik paliwa niesympatycznie chyli się ku zeru, ale wioska na mapie prezentuje się całkiem dogodnie. Niestety w rzeczywistości nie jest już tak kolorowo. Na pytanie o stację benzynową, lokalni pokazują nam plastikowe kanistry i beczki z paliwem. Aż takiej sahary nie mamy. Podobno jest jakaś normalna stacja w kolejnej wiosce 20km stąd. Robimy więc krótki postój, wpadamy do baru i pada magiczne słowo – GULDER. Okazuje się, że tutaj większość to muzułmanie i piwo jest tylko w jednym miejscu – oczywiście akurat nie w tym, w którym jesteśmy. Przy okazji spotykamy parę, Niemiec i Austriaczka. Wyglądali maks na 20 lat. Cholera, to myśmy się już tak postarzeli... Rozmawiamy krótko, no ale o czym z nimi rozmawiać skoro gość twierdzi, że Opel to niemiecki samochód i że niemieckie auta są najlepsze. Nie potrafił pojąć, że Opel został kupiony przez Amerykańcow (my w GM to wiemy bardzo dobrze) jeszcze przed urodzeniem jego ojca, a dzisiejsze niemieckie auta są produkowane przez Turków i innych auslendrów, a nie rodowitych Niemców. Widać chłopak żyje przeszłością i nadal śpiewa Deutschland Deutschland uber alles, ale to już jego cyrk i jego małpy.....ech ta dzisiejsza młodzież......
Ruszamy aby obejrzeć jeszcze meczet w tej wiosce zanim pojedziemy do Parku Narodowego Mole, oddalonego o kilka km. Oczywiście jak oglądamy mosque, pojawia się samozwańczy pilnowacz, który pokazuje nam jakiś wymiętoszony heft (po polsku zeszyt). Mówię mu, że też mam coś takiego w aucie i jaką mam gwarancję, że jak zapłacę za oglądanie to to pójdzie na renowację, a nie do jego kieszeni. Poza tym stwierdzam, że nie oglądam meczetu tylko jestem w wiosce, a meczet jest tutaj, więc oczu nie będę zamykał. W sumie płacę mu 2 ghańskie cedis (1E=1,6GH). Chciał czwórkę, ale powiedziałem, że madam się nie podobało i ona nie chce płacić. Oczywiście zażądałem rachunku. Nie wiem, czy mnie nabrał czy nie. Mam nadzieję, że nie i kasa pójdzie na renowację. Dobra, jedziemy dalej. Na granicy parku strażnik woła mnie do uregulowania opłat. Pytam więc ile, a on że to zależy i mam wpisać się w książkę. Mówię do niego w najdżirian pidżin english i ogólnie jest wesoło. Pisze więc, 2 osoby, aparat, auto. Strażnik podsumowuje 26 cedis. Jasny szlag, co tak dużo pytam. A on mówi, że żartuje. Cena to 12,6 cedis. No nie byłbym sobą gdybym o zniżkę nie zapytał. A on do mnie mówi, tak ja chcę zniżkę, niedawno był nowy rok, a ja nawet nic dla niego nie mam. Na co ja odpowiadam, a skąd wiesz, że nic nie mam. Wszystko w pidżin english, co pewnie dla normalnego białego by było mega zabawne (tak brzmi jakbym ja nie był normalny biały, no w sumie może coś w tym jest). Z auta przynoszę odblaskowego misia sagowego i kasetę Lady Pank 'W transie. Strażnik zadowolony, stwierdza, że teraz to da zniżkę. Wypisuje 8,6 na kalkulatorze. Nie mam drobnych i płacę 10. Ala ma w aucie ubaw po pachy. Zabawa musi być. Afrykańczycy to uwielbiają, ja też nie czarujmy się....
Wjeżdżamy do parku, wszystko super zorganizowane. Dobiega 15:00, a wiemy, że kolejne safari zaczyna się o 15:30. W recepcji kolejny problem. Okazuje się, że nie mają dzielonych pokoi po 8GH od osoby tylko domki za 35GH. Zaczynam rozmawiać o obniżce dla mnie, bo jak to Nigeryjczyk taki jak ja ma płacić, tyle co zwykli turyści! Wchodzi babka, która może dać mi zniżkę. Zaczynam znów mój pidżin english show! Okazuje się, że ona niedawno była w Ibadanie w Nigerii na weselu. Ja jej mówię, że mam przyjaciela w Ibadanie (Marek tutaj pozdrowienia dla Ciebie) i jak ona może mi takie ceny dawać. Zaczynam ją straszyć ju-ju, czyli nigeryjską czarną magią. Po kilku minutach śmiejemy się do rozpuku i ona mówi, żebyśmy poszli sprawdzić te dzielone pokoje, czy są jakieś wolne łóżka. W moim jest jedno.....zajęte, w damskim trzy (pokoje są 8 osobowe). Wracam i dopiero wydzieram się na nią! Oczywiście wszystko w formie żartu, ona ze śmiechu łapie się za boki i z rozbrajającą mina mówi, że nie wiedziała. Oczywiście później się przyznaje, że chciała więcej zarobić (może ma prowizję). Na szczęście moja afrykańska natura znów się przydała. Rozpakowujemy się i ruszamy na safari. Krokodyle, jak podeszliśmy do nich na kilka metrów, w popłochu uciekały do jeziora. Dużo odważniejsze były guźce, które były prawie na wyciągnięcie ręki. To tak jak w tym dowcipie z fiordami, gdzie dwóch kolegów przechwala się swoimi wakacjami. Jeden mówi, a fiordy widziałeś, a drugi odpowiada, jasne, ale to noc. Słuchaj stary fiordy to mi z ręki jadły. To tak jak nam te guźce. Antylopy też były, niestety słonia ani słychu ani widu. Jak wróciliśmy już do kempingu zadzwoniła komórka strażnikowi, który z nami był na safari. Okazało się, że inna grupa wypatrzyła słonie. Od razy zgodnie stwierdziliśmy, że wracamy. Opłacało się. Pomimo tego, że już widziałem słonie sporo razy na żywo, to nigdy z takiej odległości. Tutaj to nie było więcej niż 15m. Słoń szedł prosto na nas, aż kompletnie zeszliśmy mu z drogi. Trzeba przyznać, że chodzone safari ma dodatkowy urok. Widzisz takiego olbrzyma kilka metrów od siebie i nic cię nie dzieli. Po wszystkim strażnik pokazał mi naboje do swojej flinty i zapewnił, że to solidny kaliber i nawet słoń nie ma szans.
Po safari zjedliśmy świetną afrykańską kolację, a wieczorem wypiliśmy winko i anyżkowy pastis. Pastis to jeszcze pozostałość z Burkiny, a winko kupione na bezcłówce między Burkiną a Ghaną. Małoletni Niemcy (dołączyła do nas dziewczyna i chłopak, 19 i 21 lat) całkiem sympatycznie się wstawili i nawet dowcipy o amerykańskim statku, który tonął i wzywał pomocy wołając przez radio: ”we are sinking, we are sinking, and then they heard: zis is German Coast Guard, what are you s(th)inking about” przyjmowali z uśmiechem.
Zapomniałem jeszcze dodać, ze w ośrodku był basen i też nie omieszkaliśmy skorzystać z tej wspaniałej okoliczności.....
Rano znów ruszamy na safari, tym razem autem.